Behulpzaam als een krokodil

Uit mijn huis klinkt voortdurend het geluid van krijsende vrouwen, knapperende hellevuren, hamers op metaal, blaffende dobermanns, operatiekamers, zagen en loeiende sirenes. Buurtbewoners zijn er inmiddels aan gewend, en passeren mijn woning met een smoel alsof hun neus bloedt. Dat is ook vaak zo, want regelmatig wordt zo’n neus geraakt door een verdwaalde kogel of een voorbijvliegend mes.
Pas stonden twee vrouwen voor mijn deur te praten over de zogenaamd erbarmelijke staat van mijn huis. Ziedend stormde ik naar buiten en vroeg: “Kan ik u ergens mee van dienst zijn?”
“Nou meneer,” zei een vrouw, niet toevallig één van de twee die voor mijn deur bivakkeerden, “Ik kan niet bij dat sterk in prijs verlaagde pak wasmiddel, daar op de bovenste plank. Zou u het mij even kunnen aanreiken.”
“Uiteraard mevrouw,” zei ik, en ik gaf haar de verpakking die ze bedoelde.
“Dank u vriendelijk, hitsige krokodil van me,” knipoogde de vrouw.
Met een erectie die een fors geschapen orang oetan met veel jaloezie zou bekijken, verliet ik de supermarkt.