vrijdag 13 augustus 2010

Al m'n boodschappen aan gort, verdomme

Met een goedgevulde boodschappentas vol boodschappen fietste ik de stoep voor mijn huis op. Ik zette de tas neer, stapte af en manoeuvreerde mijn fiets in een rek. Op het moment dat ik mijn fiets op slot wilde zetten, ging er een raam open. Het hoofd van de buurvrouw verscheen. Ze zei: “Hé Niks, jouw druiper staat stijf van de ziektes.”
Ze sloot het raam weer.
Ietwat confuus m’n schouders ophalend haalde ik m’n sleutel uit het fietsslot. Op het moment dat ik m’n goedgevulde boodschappentas wilde oppakken, werd die tot moes gereden door een over de stoep razende vrachtwagen. Geïrriteerd rende ik er achteraan, dwong hem tot stoppen en klom naar binnen. Daar trof ik twee mannen aan, die, naar eigen zeggen, heel gewoon waren gebleven. Ik eiste nieuwe boodschappen.
“We vonden het uiterst amusant om uw boodschappen aan gort te scheuren, we bieden onze excuses niet aan en u krijgt geen schadevergoeding of iets dergelijks,” smaalde de chauffeur met z’n verschrikkelijke Limburgse accent. Als er één accent is dat ik haat, is het wel een Marokkaans accent. Maar Limburgs verdient zeker een goeie tweede plek.
Ik sleurde de chauffeur achter z’n stuur vandaan, sloeg hem bewusteloos en legde hem voor het linkervoorwiel. Ik trok een plant uit de grond en klom weer naar boven. Hem met de plant bedreigend, beval ik de bijrijder achter het stuur plaats te nemen.
“Ja maarrr…” Verder kwam hij niet, met z’n debiele Marokkaanse accent. Ik pakte z’n stompzinnige haakneus en trok die 3 centimeter naar beneden, zodat ie niet meer kon praten. Ik pookte de plant nog een paar keer in z’n smoel en droeg hem op om langzaam voorwaarts te rijden. Huilend deed hij het. Het gekrijs dat onder de vrachtwagen vandaan kwam, loog er niet om. De Marokkaan kotste het complete dashboard onder, biddend tot Allah, wat ik trouwens een prima bijnaam vind voor bijvoorbeeld een clown of een god.
Godver, opnieuw dat teringeind fietsen naar de supermarkt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten